Ang Buhay ay Clown...

Minsan nga natatawa ako sa sarili ko. Maliban sa nakakatawang mukha ni Bentong o sa mga reaksiyon ni Mr. Bean o sa mga waley jokes ni Boy Pick-up ay wala nang mas nakakatawa sa buhay ko. At oo, pareho tayo. Ang buhay mo rin ay nakakatawa. Pagka’t malaki ang pagkakaiba natin sa kanila na ang buhay ay umiikot lamang sa telebisyon. Ang sa kanila ay mga buhay na hiram. Yung buhay na pansamantala. Pero itong atin, hindi. Totoo to. Nangyayari. At wala nang mas nakakatawa o nakakaiyak sa totoong buhay ng isang tao.

Nakakatawa yung mga panahong ginawa mo ang lahat para lamang makapasa sa exam mo na ang akala mo ay long exam. Syempre, kinaumagahan na nang humiga ka sa kama at ilang oras lang ang tulog mo dahil first period yung exam mo. Pero nang matapos ang exam ay nalaman mong 10 items lang pala. At hindi mo pa nasagotan lahat dahil sa first chapter lang kinuha ng magaling mong titser ang mga tanong niya. Okay lang, sampung chapters lang naman ang binasa mo eh.

Nakakatawa yung mga pagkakataong nakatapos ka ng isang minor subject mo tulad ng math o chemistry. At sobrang bilib na bilib ka sarili mo dahil higher math o higher chemistry yung pinasa mo. Pero alam na alam mo sa sarili mo na puro lang kayabangan ang meron ka dahil hindi mo naman talaga maipapasa lahat yun eh kung hindi ka tinulungan ng matalino mong klasmeyt.

Nakakatawa yung hihingi ka ng extrang baon sa mga magulang mo dahil may projects ka raw sa school o di kaya naman ay may field trip kayo sa cebu o manila. Dahil mahal ka ng magulang mo ay nanghiram sila ng pera sa kapitbahay niyo para lang ibigay sayo. At yun, ginamit mo nga sa project mo yung pera. Kasama mo yung girlfriend sa ginawa mong project. Nanood ng sine. Kumain sa labas. Binilhan siya ng flowers o di kaya naman ay teddy bear mula sa blue magic. Binilhan mo ng bagong t-shirt ang boyfriend mo o di kaya naman ay kumain kayo sa Jolibee o di kaya naman ay mcdo. Pagkatapos ng una niyong anniversary ay naghiwalay din kayo.

Pero siguro, wala nang mas nakakatawa pa sa pag-ibig. Yung gagawa ka ng tula o lyrics ng kanta habang tinutuno sa gitara para ibigay o iparinig sa kanya pero heto naming kinababaliwan mo ay gumagawa din ng kanta o tula para sa ibigay sa iba. Yung panahon ng hindi mo naman talaga gusto itong isang babae na nagpapapansin sayo kaya dinededma mo lang. Pero huli na nung nalaman mong may pagtingin ka rin pala sa kanya. Nang linapitan mo siya ay ayaw na niya sayo. Yung mga pagkakataong ayaw mo munang pumasok sa relasyon dahil nakakabuwesit lang ito sa buhay pero may biglang dumating na hindi naman kagandahan o kagwapuhan at sinimulang bwesitin ka araw araw pero nagustuhan mo rin naman at nasanay kana lang din.

Nakakatawa rin ang mga ekspektasyon ng mga tao kung editor ka sa pahina ng malikhaing pagsulat. Akala nila sisiw lang sayo ang magsulat ng isang pahina o dalawa. At magkaka-crush sayo ang mga bakla dahil nagugustuhan nila ang mga sinusulat mo. Tapos maniningil pa ng kay aga-aga ang EIC mo na alam naman niyang sa susunod na araw pa ang deadline mo, Yung tipong napre-pressure ka na at gusto mong sabihin sa kanya na “chillax lang, huwag kang panic.” Pero wala silang kaalam alam na sa bawat letra, sa bawat panahong iginugol mo sa pagsusulat ay ang katotohanang sana ay hindi ka nalang naging isang manunulat. Na sana ay ibang sideline nalang ang pinasok mo.